Moja historia

Czy różni się ona tak bardzo od wszystkich innych historii miłosnych? Być może…

Bo przewija się w niej jeden wątek – upartego (żeby nie powiedzieć obsesyjnego) dążenia do zaznania prawdziwego szczęścia.

Pamiętam, kiedy zakochałem się po raz pierwszy w życiu – miałem 26 lat, a ona 18 lat. Jakoś późno prawda? Cóż… Wcześniejsze lata poświęciłem na szukaniu siebie, swojego celu i co najważniejsze, prawdziwej męskości.

To było bolesne doświadczenie i iście tragiczne uczucie, które zakończyło się świadomą rezygnacją z marzenia, na którego realizację poświęciłem rok ciężkich treningów, wyrzuconymi w błoto kilkunastoma tysiącami złotych i złamanym sercem. Nie to jednak było najgorsze – najgorsza była przemiana w faceta ślimaka…

Jak zbliżała się do mnie jakakolwiek kobieta, to ja po prostu chowałem się do swojej skorupy, aby tylko nie narazić się na kolejne zranienie. Słaba i mało atrakcyjna cecha u mężczyzny prawda?

Mnie samego zaczęło to wkurzać – byłem zły do tego stopnia, że ponownie zacząłem transformację siebie. Po kilku miesiącach bardzo ciężkiej pracy i niezwykłej gafy z imieniem nadszedł czas, kiedy to zranione serce ponownie płonęło, a całe moje jestestwo epatowało szczęściem.

Po wielu latach leczenia ran, jakie zostały mu zadane wcześnie, miałem przy swoim boku kobietę, którą szczerze pokochałem i co ważniejsze, zostałem szczerze pokochany. Jeszcze wtedy nie wiedziałem, że tuż za rogiem czeka największa próba życiowa, z jaką przyjdzie mi się mierzyć…

Parę miesięcy wcześniej był sylwester i do dzisiaj pamiętam klęczenie w mrozie na tle sklepu z pralkami (tak wiem, świetny wybór miejsca, ale tak to już jest, jak ktoś w ostatniej chwili zajmuje Ci miejscówkę, na którą czaiłeś się wcześniej 😠) oraz powrót do domu, który tylko z powodu owych zaręczyn nie zakończył się mandatem w wysokości minimum 500 zł za przekroczenie prędkości.

Ogólnie czas radości, sielanki i wicia wspólnego gniazdka (wszak dopiero od momentu „bycia po słowie” można ze sobą zamieszkać 😉) aż do pamiętnego kwietnia, kiedy w gabinecie onkologicznym padła diagnoza – nowotwór piersi o najbardziej złośliwym charakterze, jaki tylko można sobie wyobrazić…

Samego procesu radzenia sobie z chorobą opisywał nie będę – jest to okres, z którego niewiele pamiętam (i tak szczerze, to niewiele pamiętać chcę). Jedyne co pamiętam wyraźnie, to moje subtelne pytanie (po tym, jak lekarze powiedzieli mi o czasie, który jej został) do mojej śp. małżonki – czy Ty umierasz? Odpowiedziała, że NIE. I na tamten moment było to prawdą…

3 miesiące później okazało się jednak, że wola życia była niewystarczająca – po morderczej walce jej nie było wśród nas, a w moim sercu, po raz kolejny, była wielka dziura po stracie miłości…